سایه بیداران؛ پریچهره یغمایی؛ علیرضا احمدی؛ آزاده ابراهیم حبیبی؛ محمد حسین صنعتی
چکیده
هدف: در مطالعه حاضر به بررسی امکان مفید بودن آستاگزانتین در مدل موشی بیماری MS، آنسفالومیلیت تجربی خود ایمن (EAE) پرداخته شده است.مواد و روشها: بیماری EAE با استفاده از پپتید MOG35-55 و ادجوانت کامل فروند (CFU) در موشهای ماده C57BL/6 القا شد. موشها در گروه کنترل نرمال، گروه بیمار، گروه پیشگیری دریافت کننده آستاگزانتین 21 روز قبل از القا بیماری ...
بیشتر
هدف: در مطالعه حاضر به بررسی امکان مفید بودن آستاگزانتین در مدل موشی بیماری MS، آنسفالومیلیت تجربی خود ایمن (EAE) پرداخته شده است.مواد و روشها: بیماری EAE با استفاده از پپتید MOG35-55 و ادجوانت کامل فروند (CFU) در موشهای ماده C57BL/6 القا شد. موشها در گروه کنترل نرمال، گروه بیمار، گروه پیشگیری دریافت کننده آستاگزانتین 21 روز قبل از القا بیماری و گروه درمانی که پس از ایمونیزاسیون و با شروع علائم بیماری، آستاگزانتین را دریافت کردند، قرار گرفتند. هر گروه شامل 8 راس موش بود. مصرف آستاگزانتین تا 35 روز پس از ایمونیزاسیون ادامه یافت و هر روز بهمقدار 4/0 درصد وزن پلت مورد مصرف (حدود 400 میلیگرم) آستاگزانتین مصرف میشد. سپس میزان تکثیر سلولی بهوسیله آزمون MTT، میزان تولید اینترلوکین 6 و اینترلوکین یک بتا سرم خونی به وسیله ELISA سنجیده شد. علاوه بر این بافت های نخاع نیز بهمنظور ارزیابیهای ایمونوهیستوپاتولوژی مطالعه شدند.نتایج: بر اساس نتایج بهدست آمده مصرف آستاگزانتین منجر به بروز پیامدهای بالینی و آسیب شناختی مناسبی شده بهطوریکه منجر به کاهش تولید سایتوکاینهای پیش التهابی IL1β ، IL6 شد (0001/0 (p <مطالعات ایمونوهیستوپاتولوژی نیز کاهش ارتشاح لکوسیتها را در بافت نخاع گروههای تجربی نشان دادند.نتیجهگیری: در مجموع ممکن است که این رهیافت دارویی بهعنوان یک استراتژی سودمند در پیشگیری و درمان بیماری مالتیپل اسکلروز مطرح شد.
