لیلا جمالزاده؛ حسین غفوری؛ ریحانه سریری
چکیده
هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی این است که آیا آرتسونات فعالیت ضدتکثیری خود را با افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانتی در رده سلولی سرطان سینه انسانیMCF-7 اعمال می‌کند. تعیین اثر اکسیدانتی آرتسونات می‌تواند مکانیسم احتمالی جایگزین برای سمیت سلولی آن را شرح دهد. مواد و روش‌ها: به‌منظور بررسی فعالیت سمیت سلولی آرتسونات، سلول‌های ...
بیشتر
هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی این است که آیا آرتسونات فعالیت ضدتکثیری خود را با افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانتی در رده سلولی سرطان سینه انسانیMCF-7 اعمال می‌کند. تعیین اثر اکسیدانتی آرتسونات می‌تواند مکانیسم احتمالی جایگزین برای سمیت سلولی آن را شرح دهد. مواد و روش‌ها: به‌منظور بررسی فعالیت سمیت سلولی آرتسونات، سلول‌های MCF-7 با غلظت‌های مختلف آرتسونات (0، 5، 10، 25، 50، 75، 100 و 200 میکروگرم بر میلی‌لیتر) تیمار شده و 24 ساعت بعد مورد سنجش MTT قرار گرفتند. همچنین فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز و پراکسیداز در سلول‌های تیمارشده با دوزهای انتخابی آرتسونات (10، 25، 50 و 100 میکروگرم بر میلی‌لیتر) پس از 24 ساعت سنجیده شد. به‌علاوه از مایع رویی برای ارزیابی میزان تولید نیتریک اکساید با استفاده از متد گریس استفاده شد. نتایج: آرتسونات بهصورت وابسته به دوز باعث مهار رشد سلول‌های MCF-7 شد و نیز فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانتی سوپر اکسید دیسموتاز و پراکسیداز را به‌طور معنیداری افزایش داد. همچنین آرتسونات تولید نیتریک‌اکساید را بهصورت وابسته به دوز مهار نمود. نتیجه گیری: نتایج نشان میدهد، آرتسونات اثر سمیت سلولی خود را از طریق افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانتی و نیز با مهار تولید نیتریک اکساید در سلول‌هایMCF-7 اعمال می‌نماید. افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانتی در سلول‌های تیمار شده با آرتسونات، احتمالا سیستم دفاع آنتی اکسیدانتی را تغییر داده و موجب اثر ضدتکثیری شده است.
