نفیسه جیرفتی؛ داود محبی کلهری؛ غلامحسین کاظم‌زاده؛ عبدالرضا صمیمی
چکیده
هدف: ساخت داربستهای نانوالیافی منفرد و مرکب که علاوه بر داشتن حد‌اقل فعل و انفعالات با بدن (عدم ایجاد واکنش سیستم ایمنی در بدن)، زیست سازگار بوده و شرایط بهینهای را جهت رشد و تکثیر سلولها فراهم نمایند.مواد و روشها: ابتدا با استفاده از روش الکتروریسی اقدام به ساخت 3 نمونه ساختار نانوالیافی از پلیمرهای زیستی پلیکاپرولاکتان، ...
بیشتر
هدف: ساخت داربستهای نانوالیافی منفرد و مرکب که علاوه بر داشتن حد‌اقل فعل و انفعالات با بدن (عدم ایجاد واکنش سیستم ایمنی در بدن)، زیست سازگار بوده و شرایط بهینهای را جهت رشد و تکثیر سلولها فراهم نمایند.مواد و روشها: ابتدا با استفاده از روش الکتروریسی اقدام به ساخت 3 نمونه ساختار نانوالیافی از پلیمرهای زیستی پلیکاپرولاکتان، پلییورتان بهصورت منفرد و پلیکاپرولاکتان/ پلییورتان بهصورت مرکب شد. نمونهها با اتیلن اکساید به مدت 14 ساعت سترون و جهت بررسی واکنش سیستم ایمنی در زیر پوست بدن 12 رت کاشته شد. همچنین جهت بررسی میزان رشد و تکثیر سلولها، ساختارهای تولیدی توسط آزمون قابلیت حیات (MTT assay) مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت.نتایج: واکنش لوکالیزه، سیستمیک و عفونی شدن محل عمل تا پایان دوره با وجود عدم دریافت آنتی بیوتیک مشاهده نشد. پلیمر زیستی PCL در حالت منفرد منجر به فیبروز و راکسیون گرانولوماتویی جسم خارجی خفیف در نمونه شد. درحالیکه در پلیمر زیستی PU ادم خفیف و فیبروز متوسط مشاهده گردید ولی هیچگونه راکسیون گرانولوماتویی جسم خارجی مشاهده نشد. در نمونهی مرکب PCL/PU نیز ادم و راکسیون گرانولوماتویی جسم خارجی متوسط بههمراه فیبروز خفیف مشاهده گردید.نتیجهگیری: ساختارهای منفرد و مرکب ازPCL و PU همگی بسترهای مناسبی جهت رشد و تکثیر سلولی داشته و همچنین میزان واکنش سیستم ایمنی بدن در این نمونهها بسیار کم و در حد قابل قبولی بود.
