طیبه رمضانی؛ جواد بهارآرا
چکیده
آنزیوژنز در بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک از جمله رشد تومور دخالت دارد. بنابراین رگزایی درمانی میتواند روش کارآمدی برای درمان سرطان محسوب گردد. بدین منظور شناسایی جنبههای مختلف آنزیوژنز در تومور بسیار مهم است. تکوین رگهای عملکردی در درون تومورها برای رشد آن ضروری است، رگزایی در تومور با میانجیگری ...
بیشتر
آنزیوژنز در بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک از جمله رشد تومور دخالت دارد. بنابراین رگزایی درمانی میتواند روش کارآمدی برای درمان سرطان محسوب گردد. بدین منظور شناسایی جنبههای مختلف آنزیوژنز در تومور بسیار مهم است. تکوین رگهای عملکردی در درون تومورها برای رشد آن ضروری است، رگزایی در تومور با میانجیگری مولکولهای مختلف القا میشود. تعادل بین عوامل پیشبرنده و مهار کننده رگزایی این فرآیند را بهشدت کنترل میکند، این واقعیت منجربه طراحی عوامل درمانی بر علیه رگزایی در تومور شده است. اخیرا مهار کنندههای رگزایی بهصورت درونزاد (همچون اینترلوکین-8 ) و برونزاد (نظیرAvastin) طبقهبندی شدهاند. این عوامل با تشکیل رگها بهصورت نرمال در بسیاری از فرآیندهای پاتولوژیک تداخل میکنند. علاوه بر آن مشخص شده است که درمان تومور بهوسیله ترکیبی از عوامل ضد رگزایی و ضد سرطانی میتواند از کاربرد هر یک بهتنهایی موثرتر باشد. همچنین بهعلت عدم موتاژنیک بودن سلولهای اندوتلیالی طبیعی امکان مقاوم شدن این سلولها به عوامل ضد رگزایی بسیار اندک است و از آنجاییکه رشد و پیشرفت تومور وابسته به تکوین عروق خونی در آن است بنابراین مهار رگزایی روش مناسبی برای درمان تومور میباشد.
