فاطمه پورمند؛ سیدجواد ضیا الحق؛ سحر ملزمی
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش بررسی میزان آسیب بافت ریه موشهای صحرایی تمرین کرده، ناشی از دریافت دوز بالای نانوذره بیولوژیک نقره است.مواد و روشها: 30 سر موش صحرایی نر در 6 گروه کنترل سالم، نانونقره، تمرین هوازی، تمرین بیهوازی، نانونقره + تمرین هوازی، نانونقره+ تمرین بیهوازی بهصورت تصادفی ساده تقسیم شدند. ابتدا گروه‌های تمرین بهمدت ...
بیشتر
هدف: هدف از این پژوهش بررسی میزان آسیب بافت ریه موشهای صحرایی تمرین کرده، ناشی از دریافت دوز بالای نانوذره بیولوژیک نقره است.مواد و روشها: 30 سر موش صحرایی نر در 6 گروه کنترل سالم، نانونقره، تمرین هوازی، تمرین بیهوازی، نانونقره + تمرین هوازی، نانونقره+ تمرین بیهوازی بهصورت تصادفی ساده تقسیم شدند. ابتدا گروه‌های تمرین بهمدت 10 هفته با پروتکل هوازی و بیهوازی به تمرین پرداختند. سپس تزریق درون صفاقی نانوذرات نقره تولید شده توسط قارچ فوزاریوم، بهازای10 درصد وزن بدن هر رت در 5 نوبت انجام گرفت و پس از 48 ساعت از آخرین تزریق، رتها بی‌هوش شده و نمونه‌گیری صورت پذیرفت. نمونه‌ها با رنگآمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و توسط میکروسکوپ نوری عکسبرداری و مورد مطالعه قرار گرفتند.نتایج: نتایج نشان داد تمرین بیهوازی درکاهش وزن رتها بهصورت معنیداری موثر بود (045/0=p). همچنین اکسیژن مصرفی در تمامی گروهها بهجز گروه دریافت کننده نانونقره، نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (000/0=p). همچنین تزریق نانونقره بیولوژیک موجب التهاب و پرخونی در بافت ریه رتهای بدون تمرین شد. اما در گروه تمرین بیهوازی التهاب و پرخونی نسبت به گروه هوازی کمتر بود.نتیجهگیری: بهنظر میرسد تزریق نانوذره نقره تولید شده بهروش زیستی موجب عارضههای ساختاری بافت ریه رتهای نر ویستار شود. همچنین نتایج پژوهش حاضر نشان داد پیش آمادگی بدنی بیهوازی نسبت به هوازی در کاهش این اثرات سودمندتر است.
